Niels Aalberts is blogger (Eerste Hulp Bij Plaatopnamen) en manager van artiesten als Only Seven Left en Case Mayfield. De impact van realtime op de muziekindustrie? Alles gaat sneller en chaotischer en delen van de liefde voor muziek gaat vanzelf. 

Wat is de impact van de Realtime Revolutie op de muziekindustrie?

“De impact op de muziekindustrie is enorm. Kijk bijvoorbeeld naar de integratie van Spotify in Facebook. Je ziet nu welke muziek iemand anders op dit moment aan het luisteren is. Alsof je bij hem in de kamer zit. En daar kun je onmiddellijk op reageren. De liefde voor muziek delen gaat nu zonder inspanning en vanzelf. Lange tijd ging het in de muziekindustrie heel erg over bedreigingen, nu gelukkig ook weer over kansen. Er zijn nieuwe manieren om muziek onder de aandacht van mensen te brengen.”

Realtime diensten hebben ervoor gezorgd dat verhalen zich heel snel kunnen verspreiden. Vroeger zat jij in de kroeg met een klein groepje mensen en dan praatte je over platen en bands. Nu weet je complete vriendenkring het in no time. 

“Als je erover nadenkt is het bizar dat het zo werkt. Dat wat je zelf meemaakt onmiddellijk doorgegeven kan worden naar een grote groep. Die op afstand daarmee hetzelfde meemaken. Als ik bij een optreden ben, zien mijn Twittervolgers het concert dankzij mijn foto’s of video’s. Door de combinatie van diensten en de eenvoud van delen kun je nu in een dag bekend worden, waar je vroeger een half jaar voor nodig had. De cover van Gotye door Walk Off The Earth was daar een voorbeeld van. Een mooi filmpje van een onbekende band wordt door het enthousiasme van de kijkers aan elkaar doorgegeven en in een dag meer dan een miljoen keer bekeken. Inmiddels staat de teller op meer dan 40 miljoen. Dat is prachtig, maar heeft ook een andere kant. Want hoe kun je je daar op voorbereiden? Hoe kun je uit dat plotselinge succes als artiest het maximale halen? Dat is lastig.”

Dit is een vorm van crisiscommunicatie. Er gebeurt iets heel groots en onverwachts waar je op moet inspelen.

“Naast de Gotye-cover was er het snelle succes van Lana del Rey met Videogames. Zij had een geoliede machine van een platenmaatschappij achter zich. Dan heb je de steun van ervaren mensen met goede connecties. Ik kan me niet voorstellen dat dat zo was bij die vijf Gotye-mensen. They are enjoying the ride, ongetwijfeld. Maar ik kan me voorstellen dat zij 95 telefoontjes van over de hele wereld hebben gehad met het verzoek om in tv programma’s op te treden. Dat is leuk en te gek, maar er komt dan in korte tijd heel veel werk op je af. Heftig.”

Wat je ziet aan deze twee voorbeelden is dat wat goed is nu sneller dan ooit kan komen bovendrijven en dat allerlei tussenschakels zoals radio of televisie niet meer per se nodig zijn. Verandert dat het werk?

“De tools zijn anders, maar de grote lijn niet. Die gaat erover dat je wilt dat de muziek van een artiest bij de fan komt. In principe maakt het niet uit of dat via vrachtwagen of glasvezel gaat. Maar de snelheid waarmee dat nu kan en de directheid van band naar fan, zijn natuurlijk wel veranderd. Die maken het voor sommige mensen lastig en onoverzichtelijk.”

Vroeger begon alles met een plan en een draaiboek. Nu misschien ook, maar de controle over dat proces is veel kleiner. We gaan van controle naar chaos. Daar moet je op inspelen.

“Tien jaar geleden maakte ik plannen van week tot week, die ik daarna uitrolde. Niet alles lukte, maar je werkte naar een momentum toe. De essentie van het realtime web is dat dat momentum heel oncontroleerbaar wordt, omdat dat door allerlei andere mensen en andere factoren gecreëerd kan worden. Je hebt natuurlijk invloed omdat je bepaalt wanneer een nummer of een clip worden vrijgegegeven, maar het slim managen van de chaos maakt nu het verschil. Daar moet je je wel lekker bij voelen. Vroeger zou ik het nooit gedaan hebben, maar nu gaan we ook naar buiten met half-affe dingen. Nu laat je zien waaraan je werkt, laat je een schets van een nummer horen, probeer je dingen om feedback te krijgen. Het is heel erg work-in-progress. Ik zie steeds meer platenmaatschappijen zo werken.”
“Voor iedere muzikant is internet een totale zegen. Maar je moet wel bereid zijn om veel dingen te proberen en er rekening mee houden dat dus ook veel mislukt. Het moet bij je als artiest passen. De een vindt het leuk om veel te delen, de ander niet. Ik zal geen enkele artiest aanraden om de hele tijd over poep, pies en porno te tweeten, maar Case Mayfield doet zo ongeveer niks anders en bij hem werkt het.”

Als muziekliefhebber vind ik het mooi dat je door Twitter heel dicht bij een artiest kan komen. Ik heb het gevoel dat ik bij Mike Skinner van The Streets in de studio zit als ik hem volg. 

“Tim Burgess van The Charlatans is ook een mooi voorbeeld. Die gaat echt in conversatie met zijn fans. Een schrijver als James Worthy is buitengewoon spits, tweet de ene oneliner na de andere. Grappig, maar eenrichtingsverkeer. Ik snap niks van instrumenten en niks van techniek, maar ik ben wel heel gefascineerd als muzikanten iets met liefde zeggen over hun nieuwe pedalen of zo. Daniël Lohues is zo’n muzikant die echt alle klassieke versterker-gitaarcombinaties uit zijn hoofd kent. Als hij tweet wat hij voor een plaat gebruikt en waarom, antwoordt geeft op vragen en uitlegt welke klassieke song ook op die manier is opgenomen, smul ik daarvan. Dat zijn mooie inkijkjes.”

Je focust op het positieve, maar waar gaat het mis? Wat is er negatief?

“Als je alleen zendt op Twitter gaat het voor mij mis. Maar je balanceert continu op een smalle lijn. Je wilt vertellen over wat je doet, maar als je dat teveel doet kan het als reclame voelen, kan het als spam overkomen.”