Kan groot ook gezellig zijn?

Ik heb vaker betoogd dat de begindagen van stromingen en trends de mooiste zijn. Op muziekgebied was ik er bij toen punk, hiphop en house opkwamen. En die begindagen hebben iets heel speciaals. iets opwindends. Het trekt mensen aan die onderzoekend zijn, die vernieuwing aantrekkelijk vinden, die ondernemend zijn. Mensen die de handen uit de mouwen willen steken, die aan de slag gaan. En die dat samen doen. De saamhorigheid is groot.

Dat zelfde heb ik ervaren in de begindagen van internet en in de begindagen van Twitter. Een relatief kleine groep mensen die gezamenlijke nieuwe mogelijkheden ziet en onderzoekt en initiatieven neemt. Inspirerend, ondernemend, een goeie sfeer. De saamhorigheid was groot. Je had wat samen.

Maar hoe groot kan een groep worden om dat gevoel te bewaren? Wanneer is de club te omvangrijk en verdwijnt de saamhorigheid, vergaat het verantwoordelijkheidsgevoel, verandert de sfeer? Bij 100? Bij 1000? Bij 10.000 mensen?

Wat mij betreft is dat gevoel geleidelijk aan verloren gegaan. Twitter is nog altijd heel waardevol als plek ten tijde van nieuws, is nog altijd zeer belangrijk als rss-reader, is nog altijd belangrijk om op de hoogte te blijven van wat mensen doen en bezighoudt. Ik hou nog altijd van Twitter.

Maar er is ook iets heel belangrijks verdwenen. Het is er nog zo weinig gezellig. Het is een platform geworden waar ik steeds vaker dingen NIET zeg omdat het voelt alsof het minder dan in de begindagen een vrije omgeving van kennisdelen en meningen uitwisselen is geworden. En zoals gezegd: wellicht is dat wel onvermijdelijk. Gaan schaal en gezelligheid helemaal niet samen.

Ik zeg het omdat tal van mensen de Twitter-cloon Mastadon aan het uitproberen zijn. Het is natuurlijk niet heel waarschijnlijk dat massa’s mensen weer nieuwe netwerken op een nieuw platform gaan opbouwen. Maar misschien is dat ook wel goed. Is klein voor dat gevoel van weleer wel fijn. Het is wat tech grootheid Leo Laporte zegt op Mastodon: “I just realized why this is so cool. We’re having conversations, not shouting at each other.”